Γράφει η Νεραιδομαμά!!!

  ΔΕΝ   ΕΙΜΑΙ   ΤΕΤΟΙΟΣ   ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ΕΓΩ                                                                                              Καθημερινά γίνομαι μάρτυρας σκηνών όπου το θυμικό μου λέει να μιλήσω, να επέμβω, να φωνάξω, μα δεν το κάνω,  σταματώ… Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος εγώ!  Βλέπω μπαμπάδες να ουρλιάζουν στα μικρά τους, βλέπω μανούλες  χωρίς καμμία υπομονή να χτυπάνε τα μωρά τους, δασκάλους να προσβάλλουν τους μαθητές, σκληρό ξύλο  μες τις τάξεις με τα παιδιά απαθείς θεατές (τι μου θυμίζει, βρε τι μου θυμίζει?)   Αλλά, ποια είμαι εγώ για να μιλήσω, ποιος να ξέρει τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι και φέρονται έτσι? Τι να πω? Δεν είμαι τέτοιος   άνθρωπος εγώ!                 Γυναίκες με πεντακάθαρα σπίτια, νοικοκυραίοι με τριζάτα αυτοκίνητα, να αδειάζουν το τασάκι τους δίπλα στο πεζοδρόμιο, να βρωμίζουν τον τόπο, μια που η πάστρα τους φτάνει μέχρι την εξώπορτα, από κει και μετά άλλος πλανήτης… Πώς όμως να τους φέρω σε δύσκολη θέση, εγώ που έμαθα να είμαι πάντα αρεστή? Α, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος εγώ!  Ζώα παρατημένα, κακομεταχειρισμένα,  πάρκα, δάση, παραλίες, όλα στο έλεος μιας γενιάς  αδιάφορης, μίζερης και τεμπέλας που αποστήθισε το μότο «ΕΣΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο.Κ.».Και τι να ξεστομίσω για αυτά εγώ? Μήπως δεν είμαι ακόμη κι εγώ στον καναπέ μου? Εγώ  έχω τη δουλειά μου και δεν μπορώ να ασχοληθώ με τα θέματα  των άλλων. Όλα κι όλα δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος εγώ!                                          

   Η τηλεόραση μας έχει πλήρως αποβλακώσει, η παραπληροφόρηση συστηματικά μας πανικοβάλλει, κλεινόμαστε στα σπίτια μας με χίλιους δυο φόβους… Ε, και τι? Αν μιλήσω εγώ, θα αλλάξουν τα πράγματα? Άντε κι αν βρω ακροατήριο, μπορώ να υποστηρίξω αυτά που αισθάνομαι στον αντίλογο? Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και τις επιλογές του, με τέτοιες αρχές μεγάλωσα εγώ!  Έλα όμως που δεν είναι έτσι! Γιατί όλα τα βρίσκω μπροστά μου στη ζωή. Έλα που τις επιλογές μου τις λούζονται τα παιδιά μου! Έλα που ότι του φανεί του λολοστεφανή που διάλεξα εγώ να με κουμαντάρει θα βασανίζει τα κορίτσια μου? Το κακοποιημένο ή το κακομεγαλωμένο παιδάκι,  το οποίο άφησα να τα βγάλει πέρα μόνο του, θα συναντήσει αύριο το δικό μου,  και ποιος ξέρει σε τι διάθεση θα το βρει! Ακόμη και τα «κακάκια» του σκυλιού αυτής  στον τρίτο, που τα αμολάει όπου βρει, χωρίς  σακκουλάκι, εγώ θα τα πατήσω μοιραία μια μέρα και θα τα φέρω μες το σπίτι μου! Απλά τα πράγματα…  Ως νεραί΄δομαμά θα έγραφα ένα αστείο αποχαιρετιστήριο μήνυμα για τη χρονιά που πέρασε. Αλλά ενώ ο κόσμος καίγεται, και τα νεύρα από τις ταλαίπωρες ζωές μας ξεσπούν επάνω στα παιδιά μας, δεν μπορώ παρά να γράψω… ΞΥΠΝΑΩ, κλείνω το χαζοκούτι, παίρνω τα μωρά μου ,κατεβαίνω πλατεία και επικοινωνώντας, μαθαίνουμε πράγματα, μορφωνόμαστε. Γιατί τέτοιος άνθρωπος θέλω να γίνω εγώ!