Γραμμένο από μια μαμά!!!

Διάβαζα για τα δικαιώματα που έχει διακηρύξει ο ΟΗΕ και η σκέψη μου αιχμαλωτίστηκε από το εξής.<< Δικαιούμαι να περνάω αρκετό χρόνο με τους γονείς μου.>> Κοίτα να δεις που είναι και δικαίωμα… Εγώ πολλές φορές το βλέπω σαν υποχρέωση. Και ντρέπομαι τόσο πολύ που το  ομολογώ!!!                                                                                                        Έρχεται η ώρα να πάρω τα παιδιά μου και αντί να ‘ ναι η χαρά μου ,η ανακούφισή μου απ’ το ζόρι της δουλειάς ,σκέφτομαι όλα τα ΄΄μαμά πεινάω΄΄,  ΄΄μαμά  θέλω΄΄,΄΄μαμά έλα΄΄,΄΄μαμά κοίτα΄΄ και σκιάζομαι με τις απαιτήσεις τους ,πριν ακόμη αυτές εκδηλωθούν! Και αυτό είναι τόσο τρομαχτικό αν συνδυαστεί ιδιαίτερα με όλες τις δουλειές στο σπίτι, που επίσης με περιμένουν. Και όσο προσπαθώ να βολέψω αυτές με το διάβασμα της μεγάλης, το παιχνίδι με τη μεσαία και το ντάντεμα της μικρής, μετατρέπομαι σιγά-σιγά σ΄ ένα υστερικό πλάσμα που τριγυρίζει με άγριο βλέμμα στο κλουβί του και πιάνω τον εαυτό μου να περιμένει μετρώντας ως τις εννέα που θα πέσουν για ύπνο!!!  
Οπωςδήποτε ΑΥΤΟ τα παιδάκια μου το αισθάνονται! Πρέπει να ΄ναι     αληθινά φριχτό να βρεθείς σε ένα περιβάλλον, χωρίς να το επιδιώξεις, να έχεις ανάγκη να σε περιποιηθούν, να σε τα΄ι΄σούν, να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη τους ‘’φροντιστές’’ σου και να αισθάνεσαι ότι είσαι εμπόδιο, ανεπιθύμητος, βάρος  και κουραστικός σ’ αυτούς που πάνω απόλα  Σ’ΑΓΑΠΟΥΝ.
Κι όμως ,όταν σωπαίνω για μια  στιγμή, όταν παρατάω το βουνό με τα ασιδέρωτα, όταν παραγγέλνω από έξω, αντί να μαγειρέψω, όταν αφήνω το σπίτι σαν βομβαρδισμένο και πάμε βόλτες, θεέ μου, πόσο όμορφα είναι τα παιδιά μου.
Τι έξυπνες ιδέες έχουν, τι χιούμορ, τι βλέμματα σπουδαία μου χαρίζουν! Πόσο τυχερή είμαι που διάλεξαν το σπίτι μου για να μεγαλώσουν ! Τότε η καρδιά μου πλημμυρίζει από αγάπη ,θέλω να τα σφίξω δυνατά στην αγκαλιά μου και να μην τα αφήσω  ποτέ. Και τότε ακριβώς γεμίζει η ψυχούλα τους, το μυαλό τους, τα μάτια τους, τα χέρια τους, το στομάχι τους με ΜΑΜΑ και χορτασμένα με παρατάνε για παίξουν ήσυχα στο δωμάτιό τους. Ναι ,μένω μόνη για να κάνω τις δουλειές μου… Εννοείται πως τώρα δεν έχω καμμία όρεξη να πιάσω σκούπα ή σίδερο, ψήνω ένα καφέ και χαλαρώνω. 
                              

Υ.Γ. Τι θέλει να πει ο ποιητής? 
 1)παίρνουμε όση πιο πολλή βοήθεια μπορούμε (μαμάδες, πεθερές κοπέλες  όλες, δεκτές)                                                                                                 
2) αποφεύγουμε τις δουλειές όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν μας βαθμολογεί κανείς ,και αν το κάνει κάποιος, προτιμώ  να ¨μείνω¨ στα οικιακά  και να προβιβαστώ στα  μανουλικά!!!
Πριν το καταλάβουμε τα κλωσσόπουλά μας θ’ανοίξουν τα φτερουγάκια τους και θα μας το σκάσουν. Τότε, αγαπητές μου ,θα έχουμε άπλετο χρόνο να  λιώσουμε τα σφουγγαρόπανα και να πάρουμε τον τίτλο της ΜΙΣ ΠΑΣΤΡΑ  της χρονιάς.                            

                                                                                   
                                           Μετά τιμής η νεραΪδομαμά 

Γραμμένο από μια πολύ αξιόλογη μαμά τριών υπέροχων κοριτσιών!!!

Ελσάκι μου σ'αγαπώ πολύ